Rozdział 5.

Natsu wstał dzisiaj za wcześnie... Znowu! A była niedziela, do cholery! Po co mu wstawać o dziewiątej? Pewnie to przez ten ostatni stres. Rozmowa z Grayem, pocałunek, postanowienie przyjaźni... Tyle się wydarzyło. Parząc sobie tradycyjnie kawkę... nagle usłyszał jak ktoś puka do drzwi. Kto do jasnej ciasnej chce do nich się dobić o tej godzinie? Ociężałym krokiem doczłapał się do wrót prowadzących na ten piekielny świat, poza ciepłym domkiem.
- Kim jesteś? - Spytał gościa w czarnym płaszczu, gdy otworzył drzwi.
- Komornikiem - oznajmił... a Natsu z szeroko otwartymi oczami, wydarł się na całą kamienicę przestraszony. Nie dość, że kolesiowi chyba bębenki rozwaliło, to pewnie obudził chłopaków. Natsu nie wiele myśląc, zatrzasnął komornikowi błyskawicznie drzwi przed nosem i szybko zabarykadował je szafką, nadal nie przestając drzeć się w niebogłosy. Znów zabiorą im pralkę!

~

Gray i Jellal spadli z łóżek, słysząc krzyk Natsu. Automatycznie poderwali się z ziemi, przestraszeni.
- Lepszej pobudki nie mógł nam zafundować, cholera - mruknął Jellal, rozmasowując obolałą głowę.
- Lepiej chodź sprawdzić, co się stało - odezwał się Gray, a chwilę później ziewnął przeciągle. Toż to za wczesna pora na wstawanie!
- Pewnie Lyon znowu coś odpierdolił. - Niebieskowłosy wzruszył ramionami i wyszedł z pokoju, a za nim podążył Fullbuster.
Zaciekawieni, a jednocześnie nieco źli, skierowali swe kroki ku drzwiom wejściowym, spod których dochodziły do nich dziwne dźwięki, jakby ktoś przesuwał coś ciężkiego.
Ze zdziwieniem popatrzyli na Natsu, który stał koło szafy. Nie byłoby w tym nic dziwnego... gdyby ta szafa nie zasłaniała drzwi.
- Że WTF? Czemu drzesz japę? - zapytał inteligentnie Jell, próbując przekrzyczeć wrzaski różowołosego.
Gray zatkał sobie uszy, gdyż nie mógł znieść tego piekielnego wrzasku.

~

Lyon przetarł oczy, słysząc jakiś krzyk. Natsu? Zaspanym krokiem i z nieoagrniającym spojrzeniem, skierował się do salonu, gdzie znalazł swego krzyczącego chłopaka i wkurzonego Graya i Jellala
-O co biega? -Podszedł do nich z pytającym wyrazem twarzy. Nagle otworzył szeroko oczy w strachu. -Kto ukradł drzwi?!
-Lyon! -Natsu nagle przestał krzyczeć i z piskiem wskoczył na swojego chłopaka, który ze zdziwieniem w porę go złapał, więc różowowłosy zawisł w powietrzu, owinąwszy nogi wokół bioder białowłosego. -To komornik! Bądźcie cicho, bo skapnie się, że ktoś tu jest!

~

Jell i Gray strzelili facepalma w tym samym momencie.
- Kurwa, Natsu, kretynie. Tak darłeś mordę, że na pewno facet wie, że tu jesteś - oświecił go Jellal.
Zadziwił wszystkich swoją inteligencją. Rzadko kiedy się nią wykazywał. Gray - wkurzając się na Lyona i Natsu - podbiegł do kalendarza i zapisał w nim "Jellal powiedział coś mądrego, klękajcie narody!", za co dostał od przyjaciela w łeb.
- Trzeba było płacić wszystkie rachunki, to komornik by nie przychodził - mruknął Fullbuster, gromiąc wszystkich po kolei spojrzeniem zabójcy biedronek.
- Ja sie tym zajmę, panowie! - Jell wyszedł przed szereg, wypinając klatę do przodu. - Umiem rozwiązywać takie sprawy! - Z dumą podszedł do szafy i spróbował ją od sunąć, co skończyło się tym, że opadł na podłogę, zmęczony, a mebel nie drgnął ani o milimetr. - Pomożesz, Gray? - Poprosił, robiąc słodkie - w jego mniemaniu - oczka.
Ciemnowłosy tylko przewrócił oczami i bez problemu przesunął szafę, ignorując protesty "zakochanej parki".

~

-Nie róbcie tego! -Krzyknął Natsu... I było już za późno, bo Gray otworzył drzwi i postać w czarnym płaszczu wkroczyła do pomieszczenia. Różowowłosy zaszczycił wszystkich swym kolejnym wrzaskiem i dosłownie przyczepił się do Lyona tak, że zakrył biedakowi głowę, więc się białowłosy, za przeproszeniem, wyjebał i oboje spadli na podłogę z Natsu na górze.
-Nie zabijaj mnie! Ani pralki! Tylko nie pralka! Potrzebuję jej, bo w tym tygodniu jeszcze nic nie prałem! Bez niej będę chodził w flejowatych ciuchach! -Zapłakał Natsu, który zszedł już z Lyona i tym razem schował się za Grayem.
-Natsu Dragneel? -Postać w płaszczu spojrzała ze spokojem na różowowłosego. -To pan zajmuje się rachunkowością, prawda? Pomylił się pan w ostatnim rachunku o tysiąc złotych. To może być podciągnięte o próbę oszustwa. Albo coś dostanę, albo idzie pan siedzieć.
-C-co?! Niee! -Znów wydarł się, niszcząc wszystkim słuch i zacisnął uścisk na koszulce Graya, chowając się za jego plecami.

~

Gray próbował jakoś zasłonić Natsu, chociaż bezskutecznie. W wyniku sam prawie się wywalił, ale w ostatniej chwili zdążył utrzymać równowagę.
- Pomyliłeś się o tysiaka? Ty o ogóle umiesz liczyć? - mruknął w stronę różowowłosego. - Nie wiem, z jakiej paki to ty masz się zajmować rachunkowością...
W tej chwili do akcji wkroczył Jellal.
- Dzień dobry, drogi panie komorniku! - Wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Niech pan wejdzie do środka, napijemy się czegoś i spróbuję wyjaśnić panu to nieporozumienie. - Zaprosił komornika gestem w głąb domu.

~

Gdy komornik i Jellal znikli w kuchni... Natsu westchnął z ulgą.
- To nie było miłe, Gray. - Nadął policzki. - Umiem liczyć... to pewnie przez Lyona! - Wskazał na białowłosego oskarżająco palcem. - Ostatnio jak zajmowałem się rachunkami, to mi bezczelnie przerwałeś! Seksu ci się zachciało! A potem o tym zapomniałem! - Krzyknął tym razem na Lyona.
-Ej! Nie zwalaj wszystkiego na mnie! - Lyon wstał dupskiem z podłogi i pobiegł szybko do łazienki, chcąc ukryć pralkę.

~
- No przepraszam - mruknął Gray, przewracając oczami. Kiedy usłyszał słowa skierowane do Lyona, prychnął cicho i oparł się o szafę, wbijając wzrok w drzwi. - Ciekawe, jak mu pójdzie. jest debilem, więc pewnie przez niego komornik zabierze nie tylko pralkę, ale też telewizor.
*
- Czego się pan napije? Piwka niskoprocentowego? Kawy? Herbaty? - zapytał Jell uprzejmie, kiedy już weszli z komornikiem do kuchni.
Ich "gość" usiadł przy stole i popatrzył na niego nieco zdezorientowany. Ludzie zwykle nie chcieli z nim rozmawiać, tylko zatrzaskiwali mu drzwi przed nosem, albo ewentualnie rzucali mu czymś w twarz, aż w końcu przy akompaniamencie przekleństw oddawali mu coś w zastaw.
- Może niskoprocentowe...? Mam słabą głowę, a takim piwkiem się nie upiję - odparł. Jell podał mu piwko i sam wziął sobie drugie, po czym zasiedli przy stole.

~

Gdy zostali sami, Natsu spojrzał na lekko przybitego Graya i zrozumiał swój błąd.
-Um.. przepraszam za te krzyki. -Zaczął i odwrócił wzrok w przeciwną stronę.- I za to, że zacząłem gadać o.. o moim i Lyona związku i w ogóle.. -Ucichł, tak, że ledwo można było go już słyszeć. -Nie powinienem. Nie przy tobie..
***
Lyon wbiegł do łazienki i zakrył szybko pralkę swetrem.
-Teraz jej nie znajdzie! -Wypiął dumnie pierś i powolnym krokiem zaczął wracać do salonu, pogwizdując.

~

- Uch, ale przecież jesteście razem, tu nie ma czemu zaprzeczać. A jeśli będziesz unikał tematu waszego związku przy mnie, do tego w obecności Lyona, to nawet taka tępa dzida jak on się domyśli, że coś jest nie tak. - Uśmiechnął się wymuszenie.
*
- Drogi panie, Natsu nie miał na celu oszukać nikogo. On po prostu się pomylił. Jeżeli da nam pan jeszcze tydzień, oddamy całą sumę pieniędzy - mówił Jellal, popijając piwo. Już po kilkunastu łykach na jego policzki wypełzł rumieniec.
To samo działo się z komornikiem. Wbrew pozorom, to dwuprocentowe piwo dawało mocnego kopa!
- Mimo wszystko muszę wziąć coś w zastaw - wybełkotał intruz.

~

- W sumie masz rację. - Odparł o chwili ciszy. - Ale i tak trochę mi głupio. - Gray!-  Nagle Natsu podniósł wzrok w jego stronę, a jego oczy zabłysły dziwnym blaskiem. - Bo... Mieliśmy zachowywać się jak przyjaciele i.. i pomyślałem, że.. -Spłonął lekkim rumieńcem. - Skoro jest niedziela to może poszlibyśmy dziś coś zjeść i poznać się lepiej? W końcu nie widzieliśmy się przez trzy lata... Powiedzielibyśmy Lyonowi, że idziemy zrobić zakupy w spożywczaku. - Spytał z nadzieją w głosie. Na prawdę chciał z nim spędzić trochę czasu. Nawet jako zwykły przyjaciel.

~

Popatrzył na niego z niemałym zaskoczeniem. Początkowo nie wiedział, co odpowiedzieć.
- Um... Pewnie, że się zgadzam. - Wyszczerzył zęby w uśmiechu. Cieszył się z propozycji, choć nie bardzo wiedział, dlaczego tak naprawdę Natsu mu to proponuje. Może dlatego, że było mu głupio z powodu wcześniejszej akcji? Mimo wszystko perspektywa spędzenia z nim czasu była aż nazbyt kusząca.
*
Po wypiciu jeszcze jednego piwka komornik o imieniu Asamchujwie i Jellal stali się najlepszymi przyjaciółmi na świecie. Asamchujwie zgodził się wziąć z zastaw puszkę z ulubionym piwem Jellala i obiecał, że jutro wpadnie znowu się z nim napić.

~

-Zgadzasz się? To świetnie! –Wyszczerzył się do niego szeroko, swym rozbrajającym wprost uśmiechem.
-Co świetnie? –Do pokoju nagle wbił Lyon.
-Oh… Gray zgodził się pójść ze mną na zakupy! Wiem, że ty masz już dość spożywczaków w pracy, więc cię nie będę męczył. –Wymyślił różowo włosy na poczekaniu.
-Um.. w sumie masz rację. Miłe z twojej strony, Gray. –Nie świadom niczego Lyon, uśmiechnął się do swego brata.
-Dobra, to leć się przebrać i idziemy! –Natsu popchnął Graya w stronę jego sypialni, a sam pobiegł do kuchni, by dopić swą kawkę i… zobaczył komornika. Już chciał zacząć krzyczeć, lecz mu przerwano.
-Zabieram puszkę w zastaw. Wybaczcie, musicie bez niej żyć. Wiem, jestem okropny, no cóż… takie życie komornika. – wybełkotał i chwiejnym krokiem opuścił mieszkanie, żegnając się jeszcze z Jellalem. Natsu stał oniemiały. WTF?!

~

Kiedy Natsu go popchnął, prawie się wyjebał.
- Spoko, Lyon, nie ma sprawy - wybełkotał tylko i polazł do sypialni.
Szybko się przebrał w pierwsze lepsze ciuchy i zszedł na dół. Jako że nie widział Natsu w salonie ani przy drzwiach, poszedł do kuchni, po drodze mijając się z pijanym komornikiem. Uniósł lekko brew ze zdziwienia, gdy zobaczył pijanego Jellala, cieszącego do siebie mordę i oniemiałego Natsu.
- O co tu chodzi? - zapytał. Nie lubił być jedynym niewtajemniczonym w sytuację.

~

- Sam nie wiem… Właśnie… byłem chyba świadkiem czegoś bardzo dziwnego… -Natsu wybełkotał w transie, nie do końca ogarniając sytuację. –Dobra, nieważne. –Potrząsnął głową i chwycił Graya za nadgarstek. –Idziemy! –Praktycznie siłą wypchnął go z mieszkania, i zamknął za nimi z hukiem drzwi.
-Ale on podekscytowany tymi zakupami. –Lyon ze zdziwieniem przyglądał się temu entuzjazmowi. Natsu tak kocha zakupy?

~

- Natsu kocha Graya - wybełkotał Jellal niezrozumiale, więc Lyon usłyszał tylko "Natsu bshgfygfyeur".
Gray, zaskoczony tym nagłym wypchnięciem za drzwi, znowu PRAWIE zaliczył glebę.
- Wezwałeś w ogóle taksówkę? - zapytał, ale chłopak nie zdążył mu odpowiedzieć, bo już po chwili jakaś zajechała pod ich dom.
Wsiedli do niej. Entuzjazm Graya nie był zbyt wielki. Nie lubił zakupów. Były złem wcielonym. Do tego nigdy nie wiedział, co powinien kupić.
- W ogóle to o co chodziło z tym pijanym komornikiem? - zapytał, przypominając sobie nagle sytuację sprzed kilku minut.

~

- Natsu co? – Lyon popatrzył na Jellala, jak na kosmitę. – Nie pij więcej, stary. – Zaśmiał się lekko i wypiął dumnie pierś. Skierował się do kuchni, myśląc, że wreszcie jest lepszy od niebieskowłosego. I wtedy… wywinął fikołka, potknąwszy się o puszkę.
***
- Komornik wziął w zastaw puszkę. Nie wiem jak i czemu… Ale chyba musimy dziękować Jellalowi. –Zaśmiał się cicho, a jego serce biło z podekscytowania. Strasznie się cieszył, że wreszcie mogą spędzić trochę czasu z Grayem. –I nie martw się tymi zakupami. – Uśmiechnął się, widząc trochę kwaśną minę czarnowłosego. –Tak właściwie, to kupiłem już większość rzeczy kilka dni temu. Wy, idioci, tego nie zauważyliście. – Klepnął go w ramię rozbawiony. –Kupimy jakieś bułki, ser i płatki śniadaniowe, żeby nie było. O, i oczywiście kawę! Dużo kawy! – Oczy mu zabłysły na samą myśl. Cóż… uzależnił się od tego napoju jakieś dwa lata temu, więc Gray dotąd raczej nie znał jego fetyszu względem kofeiny.

~
- ...Puszkę? - Gray był zszokowany tym, co usłyszał. - Kurde. Jellal jednak ma dar wyciągania nas z kłopotów? Pomnik mu postawię! - Zaśmiał się. - Uff, to dobrze! - Ulżyło mu. Nie będzie musiał latać po sklepie jak debil i wybierać głupich produktów spożywczych. Tyle wygrać!
- Lubisz kawę, co? - Uśmiechnął się pod nosem. Dowiedział się kolejnego nowego szczegółu o różowowłosym. Miło było znów odkrywać się nawzajem.
Bardzo szybko dotarli do miasta. Wysiedli z taksówki i już mieli wejść do sklepu, kiedy zaczepił ich... Laxus.
- Gray! Jestem zaskoczony, że cię tu widzę. - Uśmiechnął się blondyn zaczepnie.
- Eeee... Ja też jestem zdziwiony... - wydusił z siebie, zerkając kątem oka na Natsu.

~

Natsu ze zdziwionym wyrazem twarzy spoglądał na nieznajomego blondyna. O dziwo, tamten i Gray się znali. Skąd? Różowowłosy zmrużył oczy, chcąc poznać szczegóły ten znajomości. Blondyn wydawał mu się… nazbyt przyjaźnie nastawiony. Jego uwagę przykuło również to, iż na wejściu oblukał Gray od góry do dołu z błyskiem w oku. Dziwne.

~!

- Nie mówiłeś mi, że wybierz się na miasto - mówił Laxus, zupełnie ignorując obecność Natsu. - Gdybym wiedział, wygospodarowałbym nieco czasu i poszlibyśmy na obiad, albo gdzieś. - Nie odrywał wzroku od ciała ciemnowłosego. Potem przeniósł spojrzenie na jego usta i oblizał sugestywnie wargi.
Gray odwrócił głowę. Peszyło go takie zachowanie jego własnego szefa. Cholera.
- Nie planowałem tu dziś przyjeżdżać - powiedział tylko, zastanawiając się, jak może najszybciej zbyć blondyna.

~

Natsu otworzył usta w szoku, gdy blondyn oblizał wargi. Serio? Można być jeszcze mniej dyskretnym?!Różowowłosemu zaczęła już żyłka pulsować na czole. Co ta uczucie? Zazdrość? Nie powinien czuć czegoś takiego! Są tylko przyjaciółmi, tylko przyjaciółmi… Próbował powtarzać to sobie w głowie, ale to i tak go nie uspokoiło.
- Gray, śpieszy mi się. Pogadacie może kiedy indziej? – Spytał nazbyt agresywnym tonem.

~

Uratowany! Pomyślał Gray, gdy Natsu się odezwał. Nie pasował mu jednak ton głosu, jakim wypowiedział te słowa.
- Um. Przepraszam, Laxus. Porozmawiamy kiedy indziej! - Uśmiechnął się do szefa i pociągnął Dragneela w kierunku sklepu, zostawiając za sobą nieco wkurzonego Dreyara. Odetchnął z ulgą, kiedy znaleźli się już w pomieszczeniu.
Popatrzył na Natsu i uśmiechnął się lekko. Zauważył, że ten jest mocno poirytowany.
- Coś się stało? - zapytał go, nie zdając sobie sprawy, że chłopak był zwyczajnie zazdrosny.

~

- Nie. Skąd. Widzę tylko, że już znalazłeś miłych znajomych w mieście. – Wyminął go z wkurwem na twarzy i zaczął szukać sera po półkach. Gdy go znalazł, rzucił nim w Graya. – Łap. Chce się szybko z tym uporać i wrócić do domu.

~

Do mózgu zdezorientowanego Graya zaczęło wreszcie docierać, o co chodzi. Uśmiechnął się wrednie i - uprzednio łapiąc ser - podszedł do Natsu.
- Ty jesteś zazdrosny - stwierdził fakt, triumfując w duchu.

~

- Ja? Zazdrosny? Pff! – Skrzyżował ramiona na piersi i nadął policzki, by wyglądać poważnie, lecz zdradził go lekki rumieniec na policzkach. – Możesz robić to, co ci się podoba. Tamten blondyn wyglądał na ewidentnie tobą zainteresowanego. Szczęścia życzę. – Mruknął i odwrócił się, by udać się na poszukiwanie płatków śniadaniowych.

~

Gray szybko go dogonił i złapał od tyłu w pasie.
- Ale ja nie jestem zainteresowany nim - mruknął mu do ucha, rozbawiony.
Nie spodziewał się sceny zazdrości ze strony różowołosego, ale to było... miłe.

~

- C - co ty robisz? – Natsu spłonął wyraźnym rumieńcem i zaczął się rozglądać na boki, czy aby ktoś na nich nie patrzy. Na szczęście, byli sami. –To miejsce publiczne! Nie obejmuj mnie tak! –Próbował się wyrwać, bezskutecznie. –I nie obchodzi mnie czy jesteś nim zainteresowany czy nie! To twoje życie! –Nadal nie miał zamiaru przyznać się do odczuwanego uczucia.

~

- Oj, Natsu, Natsu... Przecież możesz się przyznać. W tym nie ma nic złego... - wymruczał, przygryzając delikatnie płatek jego ucha.
Powoli przestawał nad sobą panować. Zapomniał nawet o istnieniu Lyona. To on, Gray, był teraz z Natsu. Sam, co ważniejsze.
- Mam ci udowodnić, że nie jestem nim zainteresowany? Z łatwością mogę to zrobić.

~

Natsu spiął się, gdy Gray przygryzł go w ucho. Nie spodziewał się tego. Mieli grać przyjaciół, żadnych bliższych relacji… a on nagle wyskakuje z takimi gestami i słowami? I co dziwniejsze… rożowowłosemu zaczęło szybciej bić serce. Tak… cholernie tęsknił za bliskością czarnowłosego. Przy Lyonie, nigdy nie czuł tego dreszczyku i ekscytacji. Cholera. Nie powinien o tym myśleć.
- N - niby jak chcesz mi to udowodnić? – Spytał po chwili. –R ób co chcesz! Mnie i tak to nie obchodzi. Możesz sobie być z tamtym blondynem. – Oznajmił, choć wcale tak nie myślał. Mimo wszystko… nadal chciał być tym jedynym dla czarnowłosego, ale nie potrafił się do tego przyznać.