Rozdział 55.

Dwie godziny później...
Erza, Igneel i Jellal siedzieli przy Natsu w szpitalu. Podobno był w ciężkim stanie i mało brakowało, by nie dostał krwotoku mózgu. To były naprawdę silne uderzenia. Mieli tylko nadzieję, że nie zapadnie w śpiączkę... Oczywiście w tym czasie Erza wyjaśniła ojcu Natsu całą historię, więc ten nieco sie uspokoił i chęć zabicia Graya nieco spadła. Może i był zboczeńcem, przez co stracił u niego na szacunku, ale... przynajmniej nie zamieścił tego nagrania celowo w necie i sklepach, przez co jego znajomi się o tym dowiedzieli i mu to pokazali. A Graya jak nie było, tak nie ma... Nikt nie mógł sie do niego dodzwonić.

~

Jellal czuł się winny za całą tą sytuację i milion razy przepraszał Igneela za to, co się stało. A potem przypomniał sobie o Hisato i...
- Kurwa, Erza! Mój siostrzeniec został sam! - pisnął, biegnąc w stronę drzwi. - Dzwońcie jak coś, ja pobiegnę do domu... Dam znać, jeśli Gray się pojawi - dodał, rzucił ostatnie spojrzenie na Natsu i wyszedł.
*
Tymczasem Gray...
Siedział pod mostem w towarzystwie gościa, który niedawno wyszedł z więzienia. Urocze towarzystwo. W dodatku gdzieś po drodze zgubił telefon, więc nie zdawał sobie sprawy z tego, że wszyscy do niego wydzwaniali i że coś stało się Natsu. Chwilowo... wolał przeczekać. I tak się jakoś stało, że żul, który mu towarzyszył okazał się być zwykłym skurwysynem. Nie dość, że dostał od niego po mordzie, to jeszcze potem wepchnął go do wody!
- A więc to dziś umrę. - Zapłakał Fullbuster, próbując walczyć w prądem i podpłynąć do brzegu.

~

Erza dalej dzwoniła do Graya, wyraźnie zniecierpliwiona. Bała się, że przez nią znowu coś się stało Natsu. Fullbuster ją zabije, albo znów popadnie w dół! Igneel też wyglądał na pogrążonego w rozpaczy. Teraz żałował, że ostatnie słowa wypowiedziane do syna brzmiały "wydziedziczę cię". Płakał z tego powodu jak dziecko...
I nagle telefon został odebrany!
-Gray? -Spytała niepewnie, gdyż słyszała jakieś szumy.

~

Gray jakoś dostał się do brzegu, co prawda spory kawałek dalej, gdyż zobaczył na nim coś przypominającego telefon. I rzeczywiście - to jego fon! Odebrał, a wtedy... znów porwał go prąd.
- E - Erza, nie bardzo mogę gadać, bo się utopię! - wykrzyczał do telefonu. - Ten jebany skurwiel wepchnął mnie do wody! - Próbował przekrzyczeć szum rzeki.

~

-Co? Nie rozumiem cię! -krzyczała, gdyż szum ogłuszał jego słowa. -Natsu jest w szpitalu, słyszysz?! Przyjdź tu! W szpitalu! Natsu! -Powtarzała, chcąc, by ją zrozumiał.

~

- Co?! CO się stało?! - krzyknął, nie bardzo rozumiejąc, co Erza mówi. I potem... poszedł pod wodę. Razem z telefonem, który natychmiast się wyłączył. Kiedy wypłynął na powierzchnię i cudem udało mu się dobić do brzegu... spróbował go włączyć. Nie udało się. Musiał go wysuszyć i dopiero próbować robić cokolwiek. W tym celu postanowił udać się do domu, ryzykując utratę chuja i życia zresztą też.
Kiedy tylko otworzył drzwi mieszkania, dopadł do niego Jellal.
- Natsu jest w szpitalu!
Gray zamarł w szoku, a potem bez słowa pobiegł w kierunku budynku. Nie mógł tracić ani chwili na przebieranie się, czy też suszenie komórki.

~

Minęło sporo czasu, odkąd Gray niespodziewanie się rozłączył. Erza już zaczynała się niecierpliwić, gdyż widok płaczącego ojca nad nieprzytomnym synem z bandażem na głowie nie należał do najprzyjemniejszych. Na szczęście w tej chwili do pomieszczenia wpadł Gray i gdy tylko odsapnął, Erza wytłumaczyła mu, co się stało... A Igneel nawet na niego nie spojrzał. Za bardzo skupił się na Natsu.

~

Chuj z tym, że Gray był cały mokry i śmierdział wodą z rzeki. Chuj z tym, że Igneel mógł za moment go zabić. Teraz liczył się tylko Natsu. Natychmiast przy nim uklęknął, patrząc z troską na jego twarz.
- O, Boże. Natsu... - szepnął i złapał jego dłoń w swoją, po czym ją ucałował.

~

Kilka godzin później...
Wszyscy dalej czuwali nad Natsu, zmartwieni. Już bali się, ze historia ze śpiączką się powtórzy, ale wtedy... Dragneel otworzył oczy, kilkakrotnie mrugając. Rozejrzał się niemrawo po pomieszczeniu, a potem skupił wzrok na jakimś czarnowłosym osobniku, który trzymał go za rękę, pochylając się nad nim napraaaawdę blisko.
-Um... możesz się odsunąć? -Spytał nieśmiało.

~

Gray otworzył szerzej oczy, naprawdę ucieszony z tego, że Natsu odzyskał świadomość.
- O, kochanie - szepnął i przytulił go mocno, a potem się nico odsunął, patrząc na niego z uśmiechem. - Już się bałem, że się nie obudzisz, a tego bym chyba nie przeżył. - Pogłaskał chłopaka po policzku.

~

Otworzył szerzej oczy, przerażony tym, że ten gość zaczął go tulić i miziać.
-Kochanie? -Powtórzył niepewnie. -Czy... ja cię znam? -Spytał, patrząc na niego zagubionym wzrokiem. Potem oblukał resztę ludzi i... -Czy ja WAS znam? -Spytał, coraz bardziej przerażony. Nic nie pamiętał. –J - jak mam na imię? -Złapał się za głowę i zaczął się trząść.
Erza i Igneel przyglądali się temu w szoku i od razu wezwali lekarza.

~

Gray wstał po tych słowach. Wstał i zatoczył się do tyłu, w szoku.
- N - nie pamiętasz mnie? - spytał z niedowierzaniem. - Ty naprawdę... mnie nie pamiętasz? - Głos mu się załamał. Nie czekając na nic, wybiegł z sali i na oślep skierował się w kierunku wyjścia. Nie mógł w to uwierzyć. Znowu... następny cios do kolekcji. I to w przeciągu, kurwa, kilku miesięcy! Miał dość. Czy nie mógł być... po prostu szczęśliwy? Najlepiej z Natsu? Natsu, który go nie pamiętał...

~

-C-co się stało tamtemu chłopakowi? -Spytał Erzy, gdy już trochę się zaczął uspokajać po wizycie lekarza, który oznajmił, że ma amnezję. Nie wiadomo, ile potrwa. Kilka dni, miesięcy... lub wieczność.
-Widzisz... tamten facet to... był twój chłopak, skarbie. -Oznajmiła mu smutnym tonem, nie mogąc uwierzyć w to, co się dzieje.
-Mnie też nie pamiętasz, Natsu? Jestem twoim ojcem.
-N - Natsu? Tak mam na imię? -Spytał w odpowiedzi, nie poznając nikogo...

~

Jakiś czas później...
Jellal siedział w domu z małym Hisato, zabawiając go ciągle. Martwił się o Natsu, ale nawet nie miał kiedy zadzwonić, a wtedy... drzwi wejściowe otworzyły się i ukazali się w nich Drageel z Erzą!
- Jesteście! Nic ci nie jest, Natsu? - zapytał, rozpromieniony. - Um... A gdzie Gray? - Zmarszczył brwi, nie widząc nigdzie swojego przyjaciela.

~

-Um... M-miło mi. -Natsu podszedł do Jellala i ku jego zaskoczeniu podał mu rękę. -Erza mówiła, że jesteś jej chłopakiem i mieszkam tu z wami... -Odparł cicho, a potem zerknął na Hisato. -Ow, jaki słodziak. -Kucnął, czochrając włosy maluchowi. Wraz z pamięcią, zniknęła też jego trauma...
Erza usiadła na kanapie przy Jellalu i uprzedzając jego pytanie, szepnęła: amnezja.

~

Jellal patrzył na to wszystko z głupią miną. Przyjął wyjaśnienie Erzy ze smutkiem, nic więcej jednak nie powiedział. Już się domyślał, że Gray chciał zostać teraz sam.
*
Tymczasem Gray...
Schlał się. I to tak porządnie. Tak, że ledwo ogarniał, co się dzieje. Zgarnął jakiegoś kolesia i dwie dziewczyny z baru. Poznał ich przypadkowo i też mieli trudny czas, więc postanowili pić razem, a teraz... wyjść na miasto i coś odjebać.
- JEBAĆ SYSTEEEM! UCHUUU! - wydarł się Fullbuster, nawet nie ogarniając, że przechodzili obok ich domu.
- CHODŹMY NA TORY! - zawtórowała mu jedna z dziewcząt. Nawet nie pamiętał jej imienia.
- SKOCZMY POD POCIĄG! - zanucili wszyscy na różne melodie piosenkę, którzy sami ułożyli w barze. Teraz szli i śpiewali, myląc słowa, potykając się o własne nogi i pijąc piwska z puszek.

~

Natsu dalej bawił sie z uradowanym Hisato i nawet nie zwrócił uwagi na głosy za oknem, bo żadnego z nich nie kojarzył. Za to Erza... owszem. Skojarzyła, że to Gray. Pędem wybiegła przed dom i nic nie mówiąc szarpnęła Fullbustera i pociągnęła siłą do mieszkania, ku rozpaczy jego kumpli od siedmiu boleści. Zamknęła drzwi wejściowe, aby czasem nie próbował zwiać, po czym spojrzała na niego poważnie.
-Wiem, że to trudny moment... ale nie waż robić się niczego głupiego. Idź się wykąpać i nie rób wiochy przed Hisato. -Warknęła na niego, wyrwawszy mu piwo z ręki i kopiąc go w kierunku kibla...

~

Gray nawet nie ogarnął, w którym momencie został odciągnięty od swoich nowych przyjaciół od butelki. Zdążył tylko krzyknąć "zdzwonimy się", zanim Scarlet zamknęła za nimi drzwi. A gdy został tak brutalnie popchnięty w kierunku łazienki... zaliczył glebę i zaczął się śmiać jak opętany. Nawet nie miał siły się podnieść.
- Juuuż mi niosą bimber i flaszkę - zafałszował. Pijany był tak bardzo, że nie ogarniał, iż w tym momencie nie jest sam.

~

- Ja... naprawdę jestem gejem i chodzę z tym człowiekiem? -Natsu przytulił do siebie mocno Hisato, spoglądając na Graya z przerażeniem, bliski płaczu. -Ja nie chcę. Czy on jest zdolny zrobić komuś krzywdę? -Zaczął drżeć, czując się tu niebezpiecznie. Nie znał żadnego z tych ludzi, a już zdążył zauważyć, że ta kobieta była cholernie silna, a ten czarnowłosy rąbnięty. Facet, który podawał się za jego ojca musiał wracać w pilnej sprawie i... jedyną osobą, której teraz mógł ufać był ten cały Jellal i maluch, bo tylko oni byli tu w miarę normalni. Tak uważał. -Pomocy. -Pisnął i skulił się w kłębek, gdy przestraszony jego stanem Hisato pobiegł do Jellala.
-I co narobiłeś?! Zmiataj do kibla! -Wrzeszczała Scarlet na Graya, po czym szybko podbiegła do Dragneela.

~

Jellal przytulił malucha, wkurwiony na Fullbustera do granic możliwości. A Jellal... rzadko był wściekły. Podał Hisato Erzie i podszedł do swojego tak zwanego przyjaciela, podnosząc go z gleby i prowadząc do łazienki.
- Natsu, on się tak zazwyczaj nie zachowuje, uwierz mi - powiedział do niego i zaciągnął Graya do pomieszczenia, gdzie od razu wepchnął go pod prysznic, wbijając tam zaraz za nim. W ubraniach. Dopiero po styczności z zimną wodą ciemnowłosy zaczął trzeźwieć. I dotarło do niego wszystko, co się stało. A wtedy... zaczął rozdzierająco szlochać, opierając się na ramieniu przyjaciela.
- C - czemu nie m - możemy b - być sz - szczęśliwi? - wykrztusił z trudem.
Dopiero wtedy Jell poczuł przypływ współczucia.
- Już, Gray. Przestań. Będzie dobrze - powiedział uspokajająco.

~

Natsu powoli się uspokajał po zapewnieniach Erzy, iż Gray jest świetnym facetem, ale po prostu się upił, bo go szaleńczo kocha, a on go nie pamięta. Wtedy... Natsu poczuł ucisk w sercu. Dziwnie czuł się ze świadomością, że ktoś coś do niego czuje, a on tej osoby nie kojarzy, choć... w głębi duszy czuł, że ci ludzie są... godni zaufania. Nie wiedział tylko czemu i czy to prawdziwe przeczucie. Gdy Jellal i Gray wyszli i czarnowłosy został odstawiony do sypialni... Natsu chciał z nim pogadać, ale się bał. Nie znał tego człowieka. Dopiero po namowie Erzy, drżącym krokiem wszedł do sypialni i usiadł na krześle, w bezpiecznej odległości od łóżka.
-H - hej. -Zaczął, przygryzając wargę z stresie. -Więc... jesteśmy razem, tak? -zaśmiał się nerwowo.

~            

Nadal porządnie szumiało mu w głowie. Leżał już w łóżku i nucił pod nosem jakąś smętną piosenkę o tym, jakie to życie jest niesprawiedliwe, gdy usłyszał, że drzwi się otwierają. Zasmuciło go to, że Dragneel usiadł tak daleko od niego. W normalnych warunkach... właśnie by przy nim leżał.
- Co z tego, skoro i tak mnie nie pamiętasz? - zapytał cicho. Nieco plątał mu się język. - Ja... życie bym za ciebie oddał, rozumiesz? - Uniósł się powoli do pozycji siedzącej. - Nawet teraz mogę to zrobić. - Skrzywił się lekko. - A ty... mnie nie pamiętasz. Nie pamiętasz nawet, kim jestem. Po tym wszystkim, co razem przeszliśmy... Co planowaliśmy... - Głos mu się załamał i znowu opadł na łóżko, zakrywając twarz dłońmi.

~

Spoglądał na czarnowłosego smutnym wzrokiem. Naprawdę chciał go pamiętać. Nawet... czuł, że mu nic nie zrobi. Ufał jego słowom, nie wiedząc tak właściwie, czemu.
-Gray, tak? -Spytał cicho po kilku minutach ciszy. -Wiesz... nie mam pojęcia, co planowaliśmy i w ogóle... Ale Erza zapewniała mnie, że jesteśmy ze sobą długo i że cię kocham. Um... dziwnie mi to mówić. -Zaśmiał się, nadal zestresowany. -Może... może sobie to wszystko przypomnę? Pomożesz mi? -Uśmiechnął się do niego nieśmiało. Chciał dobrze dla tego faceta. Zrobiło mu się go naprawdę żal... Płakał z jego powodu, a on go nie znał, uh...

~

Każde kolejne słowo była jak igła, wbijająca się w serce. Czuł, że stracił Natsu. Stracił SWOJEGO Natsu. Ten tutaj był kimś zupełnie innym.
- Jak niby mam ci pomóc? No jak?! - Poderwał się z łóżka i lekko się zachwiał. Odzyskał równowagę, gdy przytrzymał się szafki. Potem podszedł do okna i otworzył je na całą szerokość, chcąc odetchnąć świeżym powietrzem. - Nie mogę patrzeć na ciebie w tym stanie. To boli, wiesz? Cholernie. - Wychylił się do przodu, zawzięcie trzymając się parapetu, żeby czasami nie wypaść. Z jego fartem to było prawdopodobne.

~

Gdy chłopak tak gwałtownie wstał, Natsu zabiło mocniej serce, znów bał się tego mężczyzny. Z każdą kolejną chwilą zaczynał myśleć, że jednak był nieobliczalny.
-J - ja... p - przepraszam. -Wyjąkał głosem bliskim płaczu. Naprawdę przestraszył się tamtego krzyku. -Pójdę już. -Szybko wstał i wybiegł z sypialni.
-Co się stało? -Erza od razu poderwała się z miejsca, patrząc ze zdziwieniem na drżącego Dragneela.
-N - nic... po prostu czuję się tu dziwnie. Mogę wrócić do szpitala? -Spytał błagalnym tonem głosu, na co Erzie ścisnęło się serce. Nie mogła na niego patrzeć...
-Idź do Graya. -Powiedziała tylko Jellalowi.

~

Gray płakał. Po raz kolejny tego wieczoru. Kurczowo trzymał się parapetu, zastanawiając się, czy jednak nie skoczyć. Z tej wysokości mógł się jedynie połamać. A szkoda. Już wolał umrzeć, niż dalej tak żyć.
Jellal podszedł do niego i poklepał po ramieniu.
- Stary... Ja wiem, że to trudne...
- Gówno wiesz! - przerwał mu, gwałtownie odwracając się w jego kierunku. - Jellal, ja już nie mogę! Ledwo pozbieram się po jednym ciosie, a już pada następny! Mam dość... Jestem tak bliski popełnienia głupoty jak nigdy wcześniej. - Patrzył na niego z rozpaczą i bólem. - Nie mogę tak żyć - dodał ciszej, a potem po prostu się ubrał i wyszedł z sypialni, kierując się do drzwi wejściowych.

~

-O, nie! -Erza zatarasowała mu przejście do wyjścia. -Nigdzie się nie wybierasz, Fullbuster, nie w takim stanie. -Spojrzała na niego groźnie. -Siadaj. -Warknęła.
-A j-ja mogę iść? Proszę? Chociaż do jakiegoś hotelu, czy coś. -Natsu skulił się na kanapie, patrząc na te nieznajome mu osoby z przerażeniem. -Proszę... -Szepnął, czując się jak na uwięzi, zamknięty wśród psycholi.

~

Stał w miejscu, lekko się chwiejąc na różne strony. Patrzył na Erzę z pustką.
- Nie musisz nigdzie iść - zwrócił się do Natsu. - To ja wyjdę i już nie będziesz musiał mnie oglądać. - Wyminął Erzę i otworzył okno, którym właśnie zamierzał wyjść.
Jell zszedł na dół i usiadł obok Dragneela.
- Ej, spokojnie. Nikt nie chce zrobić ci tu krzywdy, rozumiesz? - powiedział do niego, przyglądając mu się z powagą.

~

-Oknem też nie, pierdoleńcu! -Wrzasnęła Erza, czym znów przestraszyła Dragneela. Złapała Graya za rękę i posadziła go koło Natsu na kanapie, waląc to, że pewnie biedak dostanie zawału. Na szczęście Natsu nie okazał dużego strachu, siedząc pomiędzy tą dwójką. Zatrząsł się tylko delikatnie i przełknął ślinę. Pokiwał Jellalowi, próbując zaufać jego słowom i się opanować.
-T - to... m-może p - powiesz mi... -Zaczął się jąkać, więc musiał przerwać, by wziąć wdech na uspokojenie. -...jak się poznaliśmy? Cokolwiek? -Skulił się i odchylił się w stronę Jellala najbardziej jak mógł, nie chcąc by Gray znów na niego krzyczał. Naprawdę chciał sobie go przypomnieć...

~

Odetchnął głęboko i znowu schował twarz w dłoniach. To tak cholernie bolało... Świadomość tego, że osoba, którą kochasz ponad życie... cię nie pamięta...
- Ponad trzy lata temu. Wakacje - wydusił z siebie z trudem. Nie umiał opowiadać tego akurat JEMU.
- Mieliście gorący romans - podchwycił Jellal widząc, że jego przyjaciel nic więcej już nie powie. - Przeze mnie straciliście kontakt telefoniczny i myślałeś, że Grayowi chodziło tylko o seks. Tak jednak nie było. Pamiętasz jego brata, Lyona? On był twoim chłopakiem, dopóki się nie wprowadziliśmy do waszego mieszkania... - Niebieskowłosy przygryzł wargę.

~

-Um... nie, nie pamiętam go. -Pokręcił głową na wzmiankę o jakimś Lyonie. -To... ile ja miałem tych chłopaków? I... naprawdę już uprawiałem seks? Wydawało mi się, że mówiliście, że mam dziewiętnaście lat... Serio? Jako szesnastolatek? W wakacje? -Popatrzył z szokiem na Jellala, gdyż tylko on raczył kontynuować z nim rozmowę. I nagle coś mignęło mu w pamięci. Widział mgliście jakiegoś człowieka, wyznanie miłości i breloczek z kotkiem... - Breloczek? -Szepnął, nie bardzo wiedząc, o czym on mówi.

~

- Dałem ci kiedyś breloczek. Z kotem - wychrypiał Gray, zupełnie ignorując jego gadaninę o seksie. Żeby tylko wiedział, ile razy to robili... Chyba by się chłopak wystraszył.
- Um, przypominasz sobie coś? - Jell popatrzył na niego z zainteresowaniem. Postanowił, że później odpowie na jego pytania. Teraz ważniejsze było podtrzymanie wspomnienia w głowie Natsu, albo wydobycie kolejnych.

~

-Coś... coś kojarzę. Tak, właśnie z kotem. -Złapał się za głowę, sycząc cicho na lekkie ukłucie. -I... jak we mgle... uh... Sam nie wiem. -Zamknął oczy, próbując podtrzymać tamtą wizję. -Hotel... Ciemno... Pożegnanie?... Uh... telefon... pamiętam jak... jak ciągle patrzyłem na telefon... Coś... coś smutnego się wydarzyło, ale... nie pamiętam...

~

Gray spojrzał na niego beznamiętnie. Naprawdę to sobie przypominał... ale było za wcześnie, żeby mieć nadzieję.
- Erza, przynieś wody - szepnął do kobiety i odchylił głowę na oparcie kanapy przymykając oczy.
- Pamiętasz, czy byłeś wtedy sam, czy z kimś? - Jell próbował podtrzymać to wspomnienie za wszelką cenę.
- Ostatniego dnia żegnaliśmy się w ciemnym hotelu. Był też seks. To było to coś smutnego? - mruknął Gray. Jakoś... nie umiał zaakceptować tego, że chłopak nic nie pamięta.

~

Erza szybko poszła po wodę według polecenia i potem podała ją Natsu, który szybko wypił całą zawartość szklanki.
-Ja... nie wiem. W hotelu byłem chyba z kimś... A potem... pamiętam jedynie, że wydarzyło się coś, co sprawiło, że widzę... szarość? Nie wiem. To... chyba nie był dobry okres w moim życiu, czy coś. I... L - Lucy? Szpital... -Trzymał się dalej za głowę, jakby życie mu przelatywało przed oczami.

~

- Z kimś... szepnął, na nowo odczuwając ból w sercu. Wstał i podszedł do okna. Pochylił się w przód, wystawiając się na wiatr, który przyjemnie chłodził skórę.
- To było po tym, jak rozwaliłem telefon Graya. Załamałeś się, bo myślałeś, że cię olał i wykorzystał - załapał Jellal. - Spróbuj sobie przypomnieć, co dalej - powiedział cicho, wbijając w niego spojrzenie.

~

-Nie wiem, co dalej. Pustka. Jakby nic się wtedy specjalnego nie wydarzyło... Przepraszam. -Posłał mu przepraszający uśmiech. -Mogę się położyć? Głowa mnie boli... -Szepnął, po czym Erza zaprowadziła go do sypialni, opatulając kołdrą. Nie mogli się z tym śpieszyć... To oczywiste, że nie mógł sobie wszystkiego przypomnieć od razu.

~

Jell podszedł do Graya i oparł się o ścianę.
- Stary, widzisz, wszystko będzie dobrze. Przypomina sobie - pocieszył go.
- Ale nie pamięta mnie - szepnął, załamany. - Czuję, że go straciłem, Jellal. Może on po prostu NIE CHCE mnie pamiętać? Widzisz... Przeżyliśmy więcej smutnych niż szczęśliwych chwil. A ten Natsu... Ten Natsu mnie nie pamięta i nie kocha. Sprawia mi ból patrzenie na niego w takim stanie. Oddala się, jest nieuchwytny i... jest ciężko. - Teraz, kiedy już wypowiedział swoje myśli na głos... poczuł, że stają się one rzeczywistością.



Dziękuję, NatsuSalamander, za przypomnienie o tym, że miałam dodać rozdział. Ostatnio z moją pamięcią dzieją się dziwne rzeczy XD"
Rozdział pojawi się też za chwilę na nowym blogu ;)